Pitong taon

Muli’y naitapak ko ang aking mga paa,
Sa lupaing puno ng alispusta.
Huli na ba ang aking pagbabalik?
Upang kalayaa’y muling makamit?

​

Ang inaasahan ko’y sariwang hangin,
Ang hahagpos at lalambing sa akin
Ngunit ako’y sinampal ng katotohanan,
Sa sigaw ng nagdaralitang sambayanan.

​

Muli kong nilinga ang paligid.
Guni-guni ba ang aking narinig?
Wari ko’y parang pinitpit na luya,
Boses nila’y saan na napunta?

​

Ano itong aking nauulinagan,
Na tayo’s sakmal ng pang-aapi at kahirapan?
Kalayaang animo’y bungang-tulog.
Sa bingit ng kamatayan, tayo’y inihulog.

​

Iginiya ko ang aking mga paa,
Sa sagot sa aking mga tanong, doon ako’y pupunta
Aking amang kaawa-awa
Sa iyong paglisan nawa’y ako ay inalala.

​

Sa marangyang salu-salo, doon kami’y nagkamayan

Balik-harap na ilang mamamayan
Ito ba’ng epekto ng karangyaan,
Mga mapang-matang tuso ang kapangyarihan?

​

Saglit pa’y dumating ang hapunan,
Sa kabisera ako’y tumahan
Tinolang manok, O ka’y sarap pagmasdan
Mga masasarap na parte ay nasa aking unahan.

​

Sa ilang taon kong paglisan,
Wala paring pagbabago sa aking bayan
Animo’y pag-ibig ko kay Maria Clara
Sinisintang kailanma’y aking maaalala.

​

Nananabik akong muling siya’y makausap
Mga ala-alang naturan at nilipad sa alapaap
Nawa’y pagkalimot ay hindi n’ya batid
Ng maipagpatuloy wagas naming pag-ibig.

​

Karanasan ma’y minsang hindi maganda
Puno ng hirap kakabit ay saya
Kaysarap pa ring basahin sa ilalim ng puno ng kahel

Mga patak ng tinta sa kwadradong papel.z